یک درمان جدید برای مارگزیدگی، دارویی موجود را با آنتی‌بادی‌های یک جمع‌آوری‌کننده خزندگان با ایمنی بالا ترکیب می‌کند و هم امیدها و هم نگرانی‌های اخلاقی را برانگیخته است.
دانشمندان با استفاده از آنتی‌بادی‌های مردی کهصدها بار توسط مارهای سمی‌گزیده شده است، یک پادزهر قوی ساخته‌اند. این درمان از موش‌ها در برابر زهر ۱۹ گونه مار کشنده، از جمله شاه کبرا ( Ophiophagus hannah ) محافظت می‌کند.
این پادزهر، داروی موجود varespladib را با آنتی‌بادی‌هایی ترکیب می‌کند که کپی‌هایی از پادزهرهای موجود در خون تیم فرید، یک جمع‌آوری‌کننده مار آمریکایی هستند که بیش از ۶۰۰ دوز زهر به خود داده است تا ایمنی خود را افزایش دهد. او همچنین تقریباً ۲۰۰ بار توسط مارهای سمی‌گزیده شده است. پادزهر امروز در مقاله‌ای در Cell گزارش شده است.
دانشمندان می‌گویند که این تحقیق می‌تواند به درمان‌های بسیار مورد نیاز منجر شود، اما اتکای آن به موادی از شخصی که آزمایش‌های خطرناکی روی خودش انجام داده است، آن را از نظر اخلاقی مبهم می‌کند. نویسندگان این مقاله می‌گویند که هیچ نقشی در قرار گرفتن فرید در معرض سم نداشته‌اند. جیکوب گلانویل، مدیر اجرایی شرکت زیست‌پزشکی سنتیواکس در جنوب سانفرانسیسکو، کالیفرنیا و از نویسندگان دیگر این مقاله، می‌گوید: «ما فرید را به انجام این کار توصیه نکردیم و هیچ کس دیگری هم نیازی به انجام دوباره این کار ندارد - ما تمام مولکول‌های مورد نیاز را داریم.» او می‌افزاید: «سم مار خطرناک است» و به مردم هشدار می‌دهد که از فرید پیروی نکنند.
درمان‌های ناقص
پادزهرهای فعلی با تزریق سم مار به اسب‌ها و سایر حیوانات و سپس جمع‌آوری آنتی‌بادی‌های حاصل ساخته می‌شوند. هر پادزهر حداکثر در برابر سم چند گونه محافظت می‌کند.
کارتیک سوناگار، زیست‌شناسی که در موسسه علوم هند در بنگلور پادزهرها را توسعه می‌دهد، می‌گوید: «با توجه به فناوری‌های پیشرفته موجود در ایمونولوژی امروز، ادامه تکیه بر این روش‌های قدیمی‌برای درمان گزش مار غیرقابل قبول است.» نویسندگان این مقاله به دنبال ساخت پادزهری بودند که بتواند در برابر طیف وسیعی از بیش از ۶۰۰ گونه مار سمی‌جهان محافظت ایجاد کند. در ابتدا، این تیم بر خانواده Elapidae تمرکز کرد که تقریباً نیمی‌از این گونه‌ها را شامل می‌شود. زهر Elapidae حاوی پپتیدهایی به نام نوروتوکسین‌های زنجیره کوتاه ( SNX ) و نوروتوکسین‌های زنجیره بلند ( LNX ) است. هر دو نوع پپتید به گیرنده‌های یکسانی روی سلول‌های عصبی متصل می‌شوند و ارتباط بین نورون‌ها را مختل می‌کنند و به طور بالقوه باعث فلج عضلات و نارسایی تنفسی می‌شوند.
این کار را در خانه امتحان نکنید
گلانویل و همکارش پیتر کوانگ، بیوشیمیست دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک، پوشش خبری در مورد فرید را خوانده بودند که یادداشت‌های دقیقی در مورد قرار گرفتن او در معرض سم تهیه کرده بود. پس از دریافت تأییدیه از هیئت بررسی اخلاق، اخذ رضایت آگاهانه از فرید و ارائه اسنادی در مورد خطرات زهر مار به او، این تیم دو ویال از خون فرید را جمع‌آوری کرد. آنها آنتی‌بادی‌ها را از آن جدا کرده و آنها را در برابر مجموعه‌ای از سموم مارهای الاپیده آزمایش کردند. سپس آنتی‌بادی‌هایی که به سموم متصل می‌شدند، در موش‌هایی که دوز مشخصی از سم مار به آنها تزریق شده بود، آزمایش شدند. محققان برای افزایش محافظت در برابر گونه‌های بیشتر، عنصر سومی‌را آزمایش کردند: وارسپلادیب، که آنزیمی‌از سم مار را که بافت ماهیچه و عصب را تجزیه می‌کند، مهار می‌کند.
آنها دریافتند که ترکیبی از وارسپلادیب و دو آنتی‌بادی از فرید به موش‌ها اجازه می‌دهد تا در برابر دوزهای کشنده سم از هر یک از ۱۹ گونه مار خطرناک الاپیده زنده بمانند. یکی از آنتی‌بادی‌ها به یک ویژگی مولکولی مشترک با سموم خانواده LNX متصل می‌شود. دیگری به یک ویژگی مشترک با سموم خانواده SNX متصل می‌شود.
گلانویل می‌گوید که کپی‌های دقیق آنتی‌بادی‌های انسانی می‌توانند خطر واکنش‌های نامطلوب کمتری نسبت به آنتی‌بادی‌های مبتنی بر آنتی‌بادی‌های حیوانی و آنتی‌بادی‌های مصنوعی طیف گسترده طراحی شده با رویکردهای محاسباتی داشته باشند.
سوناگر و دیگر دانشمندان به دلیل خطراتی که فرید متحمل شده بود، نگرانی‌هایی را در مورد اخلاق این تحقیق ابراز کردند. اما او همچنین می‌گوید که این مطالعه به خوبی اجرا شده است و نشان می‌دهد که ترکیبی از داروهای مولکول کوچک مانند وارسپلادیب و آنتی‌بادی‌های مونوکلونال - کپی‌هایی از آنتی‌بادی‌های انسانی - نویدبخش هستند. با این حال، او می‌گوید مشخص نیست که آیا می‌توان این آنتی‌بادی‌ها را در مقیاس صنعتی با قیمت مناسب تولید کرد یا خیر.
ژان فیلیپ چیپو، متخصص نیش مارهای سمی‌و محقق بازنشسته در موسسه تحقیقات ملی فرانسه موسسه توسعه پایدار در پاریس می‌گوید که چالش اصلی در مقابله با مارگزیدگی، اثربخشی درمان‌ها نیست، بلکه این واقعیت است که آنها اغلب خیلی دیر تجویز می‌شوند. او می‌گوید: «ما باید به راه‌هایی برای نزدیک‌تر کردن پادزهرها به مناطقی که مارگزیدگی سمی‌رخ می‌دهد فکر کنیم و بیماران را متقاعد کنیم که سریع‌تر به بیمارستان مراجعه کنند. هیچ دلیلی وجود ندارد که باور کنیم نسل جدید آنتی‌بادی‌های طیف گسترده به این نتایج دست خواهند یافت.»
گلانویل می‌گوید که او در حال فکر کردن به راه‌هایی برای قابل حمل‌تر و مقرون به صرفه‌تر کردن این درمان‌ها است. او همچنین می‌گوید مهم است که قبل از شروع هرگونه آزمایش انسانی، اثبات کنیم که این کوکتل در دنیای واقعی کار می‌کند.
سنتیواکس قصد دارد این کوکتل آزمایشی را روی سگ‌هایی که در استرالیا توسط مار گزیده شده‌اند، آزمایش کند. ابتدا به سگ‌ها درمان آزمایشی داده می‌شود. اگر پس از چند دقیقه جواب نداد، پادزهر معمولی دریافت می‌کنند.